Άχνη [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης ]
Πασπαλίζαμε με ζάχαρη το ψωμί. Ένα ολόκληρο δάχτυλο. Μετά βρέχαμε τη ζάχαρη. Παίρναμε το ψωμί στο χέρι και τρέχαμε έξω. Μεγάλωσα με ζάχαρη
στο ψωμί και τέτοια τρεξίματα. Για μπάλα, κρυφτό στην πλατεία, κεραμιδάκια και αγαλματάκια ακούνητα.
Ωραία χρόνια, αθώα. Δίχως έγνοιες, φαγωμάρες και απληστίες. Κάπως έτσι μου αρέσει να τα βλέπω τώρα. Έστω και αν κατά βάθος ξέρω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ναρκωτικό από τη νοσταλγία. Που όλα τα στρογγυλεύει και όλα τα δικαιώνει και όλα τα γλυκαίνει. Για παράδειγμα, το ψωμί με ζάχαρη, ποτέ δεν μου άρεσε εμένα.
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr
