"Το ευχολόγιο της ψυχικής μου ανάτασης" (ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
"Το ευχολόγιο της ψυχικής μου ανάτασης"
Μέσα στα μαύρα μου όνειρα – τα γεννημένα
από την κυψελωτή ψυχή μου
με την τέχνη της εξήγησης του καημού μου,
με ανεκπλήρωτη την ελπίδα
της φανταστικής Οπτασίας Σου
και της παραμυθένιας ορειβασίας στα Μονοπάτια Σου-
μέσα στις μαύρες αισθήσεις μου,
σε αναγνώρισα «Διακεκριμένε»
από την κόσμια συμπεριφορά της Αναίδειας
που στεφάνωσε με βελόνινα αγκάθια
την άγια και λατρεμένη Μορφή Σου,
από τα υγρά αγιοβότανα του Ιδρώτα Σου
που πήγαζαν από το πονεμένο Κορμί Σου
και ξεχύνονταν ποτάμια Μαρτυρικά
στους ανθρώπους της παράβασης του Θείου Νόμου Σου
στους μανιακούς παραλογιστές
που με τις φθονερές φτυσιές και τις θανατηφόρες λόγχες τους
βιάζονταν να σε παραδώσουν μ’ ευχαρίστηση
στην ικμάδα της μαύρης Γης.
τα πηγαδίσια μάτια μου – οι βροντόφωνες βρυσομάνες
της ψυχής μου - καυτές βροντές στο φλογισμένο μου κορμί,
κι Εσύ, μέσα στο βροχόκαιρο όραμα,
άπλωσες τα Πληγωμένα Χέρια Σου –
τα Αιματοβαμμένα από το βασάνισμα των τυράννων σου –
προς το μέρος μου ικετεύοντάς με να σχηματίσω το μέλλον Σου
με βοήθεια, να συντρέξω στο Μαρτύριό Σου,
να συνδράμω στο τέλος της Σκληρής Δοκιμασίας Σου.
Βυθίστηκα στις φορητές σκέψεις μου,
Στοχάστηκα πως είσαι ο Μονογενής του Ουράνιου Πατέρα μου,
ο Θεραπευτής κάθε ανίσχυρης φυσικής δύναμης,
συλλογίστηκα πως είσαι ο Νυμφίος
των αγνών και ηθικών ψυχών,
των άθικτων, αμόλυντων και αδιάφθορων παρθένων.
Σκέφτηκα πως είσαι ο Διαφωτιστής Δάσκαλος,
ο Καθοδηγητής Οδηγός στα ανέγνωμα νιάτα
και τα έμπειρα γηρατειά.
Ένιωσα μια ασταθή ισορροπία από αλλεπάλληλες δονήσεις,
άκουσα μια φωνή Οσία που μιλούσε για σένα Ιησού
πως είσαι η Αρχή και το Ωμέγα του Σύμπαντος,
ο Βασιλιάς των Πάντων.
Σιώπησαν όλα μέσα μου στο ένστικτο της αφοβησιάς μου,
έφραξαν οι εικόνες του ονείρου μου
στο ανέκφραστο τείχος της Μετάβασης,
με νεφελοειδή αλλαγή θέματος
στη θολερότητα του κερατοειδούς μου
και σκοτοδίνη από τη συσσώρευση νεφών.
Και τότε εμφανίστηκε η Μητέρα του Πατέρα μου
να σημαδεύει με το στοχαστικό βλέμμα Της
τους κρόκους των μαυρόχρωμων ματιών μου,
να μουδιάζει τα μέλη του άτονου κορμιού μου
από τον λουτρικό τους ιδρώτα,
να με χαιρετάει με σήκωμα του χεριού της
και μ’ ελαφρύ μειδίαμα των χειλιών της
ν’ αναζωογονεί τα κύτταρα των οργάνων μου,
ν’ αναστατώνει την ψυχική μου ταραχή
με αναπόφευκτο το προσκύνημά μου
στη Θεία Χάρη Της που ανασκίρτησε γλυκά
στη ζωτικότητα της χαμένης ψυχικής μου αναλαμπής,
ξαλαφρώνοντάς την από τον αφόρητο πόνο,
ανακουφίζοντάς την από τα πικρικά οξέα της λύπησής της,
παρηγορώντας την ευαισθησία της με ελπιδοφόρα μηνύματα,
πλημμυρίζοντας το πονεμένο μου σώμα
με την ξεχωριστή ευωδιά,
την μοσχοβολημένη, από τις Μυρωδιές της Αγιοσύνης Της.
Ευφράνθηκα από την γλυκύτητα του Αγγίγματός Της,
φτερούγισε η ψυχή μου χορεύοντας σαν πουλί
στις Σκάλες του Ουράνιου Θόλου,
μα κάποιος αισθάνθηκα να μου μαδάει τα φτερά
κι εγώ ξύπνησα με τρόμο να μη τσακιστώ στο ψύχος
της βασανισμένης μου σκέψης,
όμως έγινε κομμάτια η ψυχή μου,
σκίστηκε με ζάρες ξεγδαρμένες για την σκαιή απουσία Σου,
Χριστέ μου, που μ’ έκανε να σπογγίσω τα καυτά μου δάκρυα,
τα λιοπύρινα από τα εγκαύματα ης φωτιάς του πυρετού μου.
Μα να ξέρεις, ζεις μες της καρδιάς μου τ’ αδιάβατα μονοπάτια
μες του μυαλού μου τις μνημονευμένες μνήμες
μες το ευχολόγιο της ψυχικής μου ανάτασης
και Εσύ και η Μάνα Σου, η Αγιόψυχη, με το αγιούτο Της
και το σεπτό Της Δώρο που μου άφησε στο μαξιλάρι,
το Αγιόξυλο Φυλαχτό του Τίμιου Σου Σταυρού.
