Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ (ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
Κύριε, οι αμαρτίες μου μεγάλες και τρανές
τη θεϊκή τη χάρη σου ένιωσα σε σκιές
μέσα στα μαύρα ντύθηκα πνιγμένη μες το κλάμα
μαύρα εντάφια έφερα στης Σταύρωσης το δράμα.
Ωιμέ! Οδύρομαι, στενάζω και θρηνώ
αφέγγαρη η νύχτα βαριά μου δέρνει το μυαλό
σκοτάδι, πάθος, έρωτας μέσα στην αμαρτία
φλέγουν το νου και την καρδιά, κεντούν ακολασία.
Μα, δέξου Κύριε, Χριστέ, τα δάκρυα που χύνω
μετάνιωσα, κλαίω πικρά και στεναγμούς αφήνω
συγχώρα με συ που μπορείς της θάλασσας το κύμα
να το τραβάς στα σύννεφα μ’ ένα κομμάτι νήμα.
Αναστενάζω με καημό, συμπόνα με, λυπήσου
σβήσε τις αμαρτίες μου, είμαι κι εγώ παιδί σου
συ που ΄γυρες στους ουρανούς στη θεία γέννησή σου
συ που το σύμπαν έπλασες μόν’ με τη θέλησή σου.
Τα πόδια σου τα άγια άσε με να φιλήσω
το μύρο που τα έρανα άσε με να σκουπίσω
με τα ξανθά μου τα μαλλιά την ευωδιά να πάρω
αγίασμα στο σώμα μου και την ψυχή να γιάνω.
Τα άγια τα πόδια σου η Εύα μες το δείλι
τρόμαξε σαν τα άκουσε, του Φόβου το καντήλι
την έκανε μες την Εδέμ να πάει να κρυφτεί
κι από την αμαρτία της σκεφτόταν να ιαστεί.
Έτσι κι εγώ αμάρτησα και στη βαθιά σου κρίση
αφήνω τη Συμπόνοια σου αυτή για να μετρήσει
αν θα μου σώσεις την ψυχή μ’ άπειρη καλοσύνη
καθάρισε μου της καρδιάς και του μυαλού τη δίνη.
Μη με αφήνεις έρημη, Μεγάλε Ψυχοσώστη
έχεις αγάπη στην καρδιά βγάλτην και όλη δόστη
σ’ όσους ξομολογήθηκαν κι έχουνε μετανιώσει
για όλους τους αμαρτωλούς τον πόνο που’ χουν νιώσει.
