"Ζήτω η 25η Μαρτίου"... σε μια χώρα που έχουμε συνηθίσει την αηδία (γράφει ο Παναγιώτης Τσαρτσιανίδης)
203 χρόνια από την επανάσταση για την απελευθέρωση της χώρας... και η εξουσία σήμερα, αξιοποιώντας τα εργαλεία της, κατάφερε να συνηθίσουμε όλα εκείνα που δεν περνούσαν από το μυαλό μας.
Έτσι λοιπόν μπορούμε πλέον άνετα να παρακολουθήσουμε μία συζήτηση με πρόσωπα που δεν θέλαμε να δούμε ούτε ζωγραφιστά.
Να ακούμε τα γελοία επιχειρήματά τους, τι λίγδα που στάζει από το στόμα τους, την ανατριχιαστική διαπεραστική φωνή τους, το φασίζων υστερικό τους ύφος, τα αηδιαστικά ποζαρίσματα τους σε φωτογραφίες και video στα καλοταϊσμένα τους μέσα ενημέρωσης.
Το θράσος, ο κυνισμός, η ειρωνεία, ο χλευασμός και η συνεχής επανάληψη, έκαναν το "θαύμα" τους.
Εάν καταφέρναμε να ξαναφέρουμε πίσω στη ζωή έναν άνθρωπο από προηγούμενη εποχή, σίγουρα θα έτρεχε να κρυφτεί φοβισμένος...
Είμαστε σε ένα δωμάτιο που όταν πρωτομπήκαμε η μπόχα κόντευε να μας δηλητηριάσει, τώρα όμως δεν μυρίζουμε τίποτα.
Συνηθίσαμε...
Και ενώ η λύση είναι απλή, κάνεις μία κίνηση και βγαίνεις, υπάρχει κάτι σχεδόν μεταφυσικό που μας κρατάει εκεί στο βρωμερό αυτό χώρο με το οποίο δεν είχαμε ποτέ καμία σχέση.
Πέσαμε σε μία παγίδα και το μόνο που μας έχει απομείνει, είναι η προσπάθεια να φέρουμε στη μνήμη μας την αρχική βρώμα και αηδία που νοιώσαμε. Αναλωνόμαστε στην προσπάθεια να θυμηθούμε...
-Θυμάσαι φίλε μου πως βρωμούσε;
-Κάτι θυμάμαι...
-Νομίζω τώρα βρωμάει λιγότερο...
-Εκεί πιο κάτω στο άλλο δωμάτιο υποσχέθηκαν ότι θα ανοίγουν το παράθυρο μία ώρα κάθε πρωί...
Τη λύση την ξέρουμε και είναι λυτρωτική.
Ας σοβαρευτούμε, για εμάς και για τα παιδιά μας.
Δεν είναι ποτέ αργά!
www.kozani.tv - Τσαρτσιανίδης Παναγιώτης
Υ.Γ. Το τραγούδι "Λαχτάρησα μια χώρα" του Ιάκωβου Καμπανέλλη και του Μίκη Θεοδωράκη είναι αντίδοτου στη αηδία ενός καθεστώτος που σαπίζει και θέλει να μας πάρει μαζί του.
Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί
που οι άνθρωποι να λένε ό,τι μου λες κι εσύ
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή
Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό
πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ
Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ’ αγαπώ
για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.
Και σαν θα μεγαλώσεις το λάδι απ’ την ελιά
ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά
Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή
να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.
