Φταίμε για την κρίση; (του Μανώλη Πάτσωνα)
Για την οικονομική και όχι μόνο κρίση που περνάμε σαν χώρα από την αρχή της το 2009, ακούσαμε και διαβάσαμε μέχρι
σήμερα πολλές ερμηνείες, κυρίως από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, καθώς και από «έγκριτους» αναλυτές. Φταίει μας λένε η προηγούμενη γενιά, των πενηντάρηδων . Φταίει επίσης μας λένε, ότι σαν λαός ζήσαμε για ένα χρονικό διάστημα πάνω από τις πραγματικές μας οικονομικές δυνατότητες. Φταίει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Φταίνε μας λένε οι υψηλοί μισθοί. Στο σημερινό άρθρο θα αναφερθώ μόνο στο τελευταίο επιχείρημα, λόγω και της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ.
Φταίνε λοιπόν οι μεγάλοι μισθοί και παρόλο που δεν απολάμβαναν όλοι οι εργαζόμενοι υψηλούς μισθούς, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι τους ήταν προνομιούχοι, μας λένε. Πρόκειται για τους εργαζόμενους στις Δημόσιες επιχειρήσεις τις γνωστές ΔΕΚΟ(ΔΕΗ,ΟΤΕ,Τράπεζες,ΕΛΤΑ κλπ). Βρήκαμε λοιπόν τους ενόχους, ορμάτε όλοι οι υπόλοιποι πάνω τους, ή διαλύστε και ξεπουλήστε όλες τις δημόσιες επιτηρήσεις ,ώστε να μην υπάρχουν πλέον οικονομικές αδικίες.
Κάποτε, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου τους είχε αποκαλέσει «ρετιρέ». Υπάρχει και ο πιο αποδεκτός επιστημονικά όρος, «εργατική αριστοκρατία». Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ρωτήσει καλόπιστα : Καλά είναι αναληθές ότι η κατάσταση αυτή ήταν πραγματικότητα; Ότι για την ίδια προσφερόμενη εργασία η αμοιβή στις ΔΕΚΟ ήταν κατά πολύ υψηλότερη από ότι στις υπόλοιπες υπηρεσίες του δημοσίου και ακόμη μεγαλύτερη ήταν η ψαλίδα από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Βεβαίως , αυτό είναι αλήθεια.
Γιατί όμως όλες οι κυβερνήσεις επέλεξαν να υπάρχουν μισθολογικές ανισότητες; Αν πάμε πίσω χρονικά θα διαπιστώσουμε ότι αυτό ξεκίνησε κυρίως μετά το 1974.Ηταν η χρονιά που η χούντα των συνταγματαρχών κατέρρευσε μέσα από την προδοσία της Κύπρου .Τι λοιπόν έπιασε τους τότε δημοκρατικά εκλεγμένους πρωθυπουργούς Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέου Παπανδρέου να δημιουργήσουν μια υψηλά αμειβόμενη μερίδα εργαζομένων. Ήταν οι κοινωνικές τους ευαισθησίες που τους ώθησαν, η μήπως κάτι διαφορετικό; Το σίγουρο πάντως είναι ότι σε αυτά τα υψηλά επίπεδα της πολιτικής, τέτοιες ευαισθησίες δεν υπάρχουν. Επομένως κάτι άλλο επεδίωκαν .
Για να το καταλάβουμε καλύτερα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και κυρίως στις πιο αναπτυγμένες χώρες. Για παράδειγμα στην Αγγλία τέτοιες οικονομικές πολιτικές διακρίσεων εφαρμόστηκαν από το 1850. Ναι από το 1850. Και αυτό είχε ένα σκοπό, το «διαίρει και βασίλευε». Σε μια δικτατορία η καταστολή έχει τον πρώτο λόγο. Εναντίον μιας απεργίας στέλνεις την αστυνομία η και το στρατό για την καταστολή της . Σε μια αστική δημοκρατία όμως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, γιατί υπάρχει το πολιτικό κόστος. Πως θα διασπάσεις λοιπόν το εργατικό κίνημα, ώστε να το ελέγχεις; Μα διασπώντας το σε κατηγορίες για να φαίνεται ότι έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Και λέω να φαίνεται, γιατί στην ουσία όλοι μα όλοι οι εργαζόμενοι έχουν απολύτως τα ίδια συμφέροντα. Και αυτό αποδεικνύεται σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Όταν η αστική τάξη «στριμώχνεται», τότε ξεχνάει κοινωνικά συμβόλαια, «προνομιούχους» εργαζόμενους, κλπ. Τσουβαλιάζει όλους μαζί τους εργαζόμενους και ρίχνει πάνω τους όλα τα δεινά της κρίσης ,μέχρι να ορθοποδήσει και να αρχίσει πάλι το παραμύθι από την αρχή. Αυτό ακριβώς το στάδιο ζούμε σήμερα.
Προσπαθούν να μας πείσουν και πολλές φορές τα καταφέρνουν ,ότι για την κρίση δεν φταίνε όπως λέμε τα μεγάλα ψάρια, αλλά φταίει η μαρίδα. Δεν φταίνε τα θαλασσοδάνεια, δεν φταίνε οι νόμιμες φοροαπαλλαγές των μεγάλων και οι παράνομες φοροκλοπές ,δεν φταίνε οι γνωστές τριγωνικές σχέσεις και οι οφσορ εταιρίες, δεν φταίει η ασυδοσία και η απληστία των μεγάλων. Όχι, το μέγιστο δυνατό κέρδος με οποιονδήποτε τρόπο είναι ο σημερινός θεός, το φετίχ της σύγχρονης κοινωνίας.
Φταίμε λοιπόν όλοι εμείς οι υπόλοιποι, όλοι εμείς που είχαμε και έχουμε την παράλογη απαίτηση μέσα από μια αξιοπρεπή εργασία να πορευόμαστε στην κοινωνία.
