Αν οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, οι παλιές συνήθειες όπου κι αν πάνε πάντα επιστρέφουν... *

Συντάχθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2018.

Θεσσαλονίκη, απόγευμα Σαββάτου, βρίσκω θέση στο σχεδόν γεμάτο λεωφορείο της γραμμής 31. 
Επί της Εγνατίας, λίγο μετά την Αντιγονιδών

όπου και το πρώτο φοιτητικό μου σπίτι το αλήστου μνήμης 1981, επιβιβάζεται κυρία με γκρίζα μαλλιά. Όλες οι θέσεις κατειλημμένες. Σηκώνομαι, ασυναίσθητα, έτοιμος να της παραχωρήσω τη δική μου. 
Με προσπερνά, χωρίς καν να με κοιτάξει. Το λεωφορείο σταματά μετά από λίγο και με το άνοιγμα της πόρτας το βλέμμα μου πέφτει στον καθρέπτη που υπάρχει ανάμεσα σε δύο καταστήματα. Παρά τη μαυρίλα που 'χει μαζέψει, ξεχωρίζω το είδωλο μου. Αμήχανος περνώ τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού μέσα απ' τα δικά μου κάτασπρα μαλλιά, λες και θέλω να βεβαιωθώ πως τη θέση που βρήκα δικαιούμαι πια να την κρατήσω. 
Όρθιος στο υπόλοιπο της διαδρομής χαζεύω τη λιγοστή κίνηση και αναπολώ απερίσπαστος, αδιαφορώντας για το είδωλο αυτού του μεσήλικα που επιμένει να μ' ακολουθεί κατά πόδας...

*Από το fb του Μιχάλη Πιτένη